ΟΦΕΙΛΟΜΕÎΑ ΣΧΟΛΙΑ
Τα πρÏŒσφατα δημοσιεÏματα στον τÏπο, κÏρια άρθρα, ομιλίες, συνεντεÏξεις με τους πολιτικοÏς της γενÎτειρας, παρουσιάσεις στην ελληνική τηλεÏŒραση, σχετικά με θÎματα που αφοροÏν την ζωή και την δράση της Αρχιεπισκοπής μας, και ιδιαίτερα την ελληνική παιδεία και την ηγετική πορεία της Εκκλησίας μας, προβάλλουν Îνα ενδιαφÎρον, αν μη τι άλλο, θα λÎγαμε μάλλον συγκινητικÏŒ. Μια αναλυτικÏŒτερη ÏŒμως ανάγνωσή τους αποδεικνÏει ÏŒτι είναι μάλλον επιτηδευμÎνα και παραπλανητικά, γιατί, ίσως και άθελά τους, προσβάλλουν με το υπÎρμετρο ενδιαφÎρον τους πρÏŒσωπα και θεσμοÏς!
Σαν πρÏŽτο παράδειγμα θα υπογραμμίσω τον λÏŒγο που γίνεται για το ποιος θα διαδεχτεá¿– τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο. Ημείς, οι συνεργάτες του, και γενικÏŒτερα το ποίμνιÏŒ του, του ευχÏŒμαστε μακροζωία και μακροποιμαντορία. Γι’ αυτÏŒ ενοχλοÏμαστε πολÏ απÏŒ την ασÎβεια προς το πρÏŒσωπÏŒ του. Δεν είναι καθÏŒλου σωστÏŒ να τον διαγράφουν μερικοί γραφιάδες οι οποίοι γράφουν χωρίς κανÎνα απολÏτως ενδοιασμÏŒ και ντροπή. Χάθηκε λοιπÏŒν και το ελληνικÏŒ φιλÏŒτιμο, και μάλιστα απÏŒ αυτοÏς που κÏŒπτονται για την ελληνικÏŒτητά τους; Ας μην παρεξηγηθÏŽ, ÏŒμως. ΠιστεÏω ÏŒτι η κριτική είναι ωφÎλιμη ÏŒταν βÎβαια ο σκοπÏŒς της είναι να οικοδομεί πρÏŒσωπα, θεσμοÏς, ιδρÏματα, κτλ. Άλλο ÏŒμως η καλοπροαίρετη κριτική, και άλλο η συνεχής συκοφαντία και άρνηση παρακαταθήκης Îργου. Είμαι πεπεισμÎνος ÏŒτι η πλειονÏŒτητα του ελληνορθÏŒδοξου ποιμνίου της χÏŽρας μας γνωρίζει και αναγνωρίζει το Îργο που επιτελείται, γι αυτÏŒ, άλλωστε, συμμετÎχει γενναιÏŒδωρα με αφοσίωση, ευγνωμοσÏνη και προσφορά.
Και Îνα δεÏτερο παράδειγμα. Γίνεται πολÏς λÏŒγος για την ελληνική παιδεία. Είναι γνωστοί οι συκοφάντες και κριτÎς που αυτοπροβάλλονται ως οι μοναδικοί ενδιαφερÏŒμενοι για την παιδεία, την ελληνική γλÏŽσσα, τα σχολεία, τους δασκάλους και τα διδακτικά μÎσα (βιβλία, κτλ.). Μας συγκινεί το γεγονÏŒς ÏŒτι η γνÏŽμη τους Îφθασε μÎχρι και στην ΜÏŒνιμη Επιτροπή ΑπÏŒδημου ΕλληνισμοÏ της Ελληνικής Βουλής. Διερωτάται κανείς, γιατί άραγε δεν προσκλήθηκε κάποιος υπεÏθυνος για να ακουστεί και η φωνή της Εκκλησίας; Κάποιος εντεταλμÎνος, τÎλος πάντων, που θα βεβαιÏŽσει ÏŒτι δεν αληθεÏει η ετυμηγορία (ή και κατηγορία) ÏŒτι «η Αρχιεπισκοπή μας, που Îχει την ευθÏνη της παιδείας την αντιμετÏŽπισε και την αντιμετωπίζει (την παιδεία) – στην καλÏτερη περίπτωση – σχεδÏŒν με αδιαφορία, και στην χειρÏŒτερη, εχθρικά»; ή ÏŒτι, «ενÏŽ άλλες μειονÏŒτητες αγωνίζονται να διατηρήσουν την γλÏŽσσα τους εμείς απλά... προσποιοÏμαστε ÏŒτι δείχνουμε ενδιαφÎρον. Και ενÏŽ ιερείς άλλων μειονοτήτων και οι ραβίνοι αποτελοÏν την εμπροσθοφυλακή του αγÏŽνα για την διατήρηση της γλÏŽσσας τους, οι δικοί μας στην πλειοψηφία τους, είναι αρνητικοί»; Βεβαίως οι ετυμηγορίες αυτÎς αιτιολογοÏνται απÏŒ τους ίδιους τους εκφραστÎς τους, ÏŒταν με παρρησία και χωρίς προσχήματα προτείνουν «... το γραφείο της παιδείας της Αρχιεπισκοπής να ανεξαρτοποιηθεί απ’ αυτή και να Îχει ως σημείο αναφοράς και πηγή χρηματοδÏŒτησης τις ελληνικÎς αρχÎς αντί για την Αρχιεπισκοπή. Έτσι θα απαλλάξουμε», λÎνε, «απÏŒ ÏŒποια ευθÏνη και το Πατριαρχείο». ΟÏτε λίγο, οÏτε πολÏ, οι προτάσεις αυτÎς αποκαλÏπτουν ÏŒχι μÏŒνο ιδιοτÎλεια, αλλά και άγνοια της ιστορίας της ομογÎνειας στην Αμερική, και γενικÏŒτερα στην διασπορά. Οπωσδήποτε, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, για ÏŒποιον γνωρίζει την ιστορία, ÏŒτι η Εκκλησία ήταν και συνεχίζει να είναι η κιβωτÏŒς του Îθνους και της ελληνοχριστιανικής ιεράς παράδοσης. Άσχετα αν μερικοί, που ευεργετήθηκαν μάλιστα απÏŒ την Εκκλησία, δεν χάνουν ευκαιρία να συκοφαντοÏν και να κατηγοροÏν πρÏŒσωπα και θεσμοÏς. Διερωτάται ÏŒμως κανείς, πÏŒσος ελληνισμÏŒς θα υπήρχε σήμερα στην Αμερική χωρίς την μÎριμνα της ΜητρÏŒς Εκκλησίας του ΟικουμενικοÏ Πατριαρχείου, της Αρχιεπισκοπής και των ΜητροπÏŒλεων με τις οργανωμÎνες ενορίες τους; Ο χωρισμÏŒς απÏŒ την Εκκλησία στην πλειονÏŒτητα των περιπτÏŽσεων απεδείχθη κÏρια αιτία εθνικής απαλλοτρίωσης και προσωπικής αφομοίωσης. ΑυτÏŒ δεν πρÎπει να το αγνοοÏν ÏŒσοι πιθανÏŒν θα ψηφιστοÏν απÏŒ την ομογÎνεια για να την αντιπροσωπεÏσουν επισήμως στην Ελληνική Βουλή (εάν βεβαίως αποκτήσει η ομογÎνεια δικαίωμα ψήφου).
Υπάρχουν και άλλα ενδιαφÎροντα παραδείγματα στα εν λÏŒγω πρÏŒσφατα δημοσιεÏματα στα οποία θα μποροÏσαμε να κάνουμε ιδιαίτερη αναφορά. Σε τελευταία ανάλυση, πρÏŒκειται για ιδιοτελείς προτάσεις –ÏŒπως η πρÏŒταση «να αναγνωριστεί ο ρÏŒλος τουλάχιστον των ανθρÏŽπων που εργάζονται στα βασικÏŒτερα ομογενειακά ΜΜΕ και να ενταχθοÏν στα ÏŒργανα των δημοσιογράφων και λοιπÏŽν επαγγελμάτων της Ελλάδας ÏŽστε να αναγνωριστεί η προσφορά τους ως ανάλογη των διδασκάλων» -προφανÏŽς με δικαιÏŽματα συνταξιοδÏŒτησης και λοιπÏŽν προνομίων. ΟρισμÎνες ÏŒμως απÏŒ αυτÎς τις προτάσεις θίγουν και θÎσμια ιερά –ÏŒπως τον ηγετικÏŒ ρÏŒλο του ΟικουμενικοÏ μας Πατριαρχείου στην διασπορά, τον οποίον αμφισβητοÏν, ή την εκλογή ΑρχιεπισκÏŒπου Αμερικής, την οποίαν οι (δήθεν) καλÏŽς ενημερωμÎνοι ζητοÏν να γίνεται απÏŒ την Ελληνική Πολιτεία και ÏŒχι απÏŒ το Άγιο ΠνεÏμα μÎσω της Εκκλησίας –τα οποία ÏŒμως επιφυλασσÏŒμαστε να σχολιάσουμε εν ευθÎτω χρÏŒνω. ΕδÏŽ θα αρκεσθÏŽ να αναφÎρω απλÏŽς τα λÏŒγια του ΧριστοÏ: «ΣκληρÏŒν Îστί προς κÎντρα λακτίζειν». Είναι σκληρÏŒ να ξεχωρίζει κανείς την ομογÎνεια απÏŒ την Εκκλησία στην διασπορά και ακÏŒμη σκληρÏŒτερο να διαχωρίζει την μητροπολιτική Ελλάδα απÏŒ τις πανάρχαιες και δοκιμασμÎνες εκκλησιαστικÎς δομÎς του οικουμενικοÏ ελληνισμοÏ και γενικÏŒτερα της παγκÏŒσμιας Ορθοδοξίας.
Θα κλείσω με μία τελευταία παρατήρηση. Είναι γνωστÏŒ, ÏŒτι τον τελευταίο λÏŒγο για θÎματα που αφοροÏν δημοσιεÏσεις τον Îχει ο ΤÏπος και μάλιστα ÏŒταν υπάρχει και μονοπÏŽλιο στα ΜΜΕ. Σίγουρα θα δημοσιευθεί «οφειλομÎνη απάντηση στα οφειλÏŒμενα σχÏŒλια». Αυτοί ÏŒμως που ασχολοÏνται με τα εκκλησιαστικά αναπαÏονται εις την γνÏŽση ÏŒτι το τελευταίο λÏŒγο τον Îχει «ο ετάζων νεφροÏς και καρδίας», δηλ. ο ΘεÏŒς, ο οποίος δεν μυκτηρίζεται.
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΒΟΣΤΩΝΗΣ ΜΕΘΟΔΙΟΣ
